പടിയിറങ്ങിപ്പോയവര്‍ പാതിവഴിയില്‍ തിരികെ വരുമെന്ന പ്രതീക്ഷ എനിക്കില്ല.പിരിഞ്ഞുപോകുമ്പോള്‍ അവള്‍ തന്ന കുന്നിക്കുരു .
എന്റെ തന്നെ മനസ്സും ശരീരവുമാണത്;
പാതി കറുപ്പും ചുവപ്പുമായി.
ഉന്മാദത്തിന്റെ ഉള്‍വിളിയില്‍ ഈ കറുത്ത മഴയില്‍
ഞാന്‍ നിന്നെ നനയുകയാണ്.
രക്തമൊലിക്കുന്ന ഒരു ഇടതുചെവി സൂര്യകാന്തിപ്പൂക്കള്‍ക്കിടയില്‍ ചിരിക്കുന്നു.
രക്തമൊലിക്കുന്ന ഒരു ഇടതുചെവി സൂര്യകാന്തിപ്പൂക്കള്‍ക്കിടയില്‍ ചിരിക്കുന്നു.
വലതുചെവിയില്‍ ചേര്‍ത്തുവെച്ച തോക്കിന്‍കുഴലിലൂടെ പാഞ്ഞുവന്ന
ഒരു തിര ഇടതുചെവി തകര്‍ത്തു കടന്നുപോയി.
5 comments:
ഉന്മാദത്തിന്റെ ഉള്‍വിളിയില്‍ ഈ കറുത്ത മഴയില്‍
ഞാന്‍ നിന്നെ നനയുകയാണ്.
ഈ വരികള്‍ക്കെന്തോ പന്തികേട് പോലെ....
വിന്‍സന്റ് വാന്ഗോഗ്..........നിന്നെ സ്മരിക്കുന്നു ഞാന്‍.
കുറുമാന്‍‌ജി പറഞ്ഞതു പോലെ “ഞാന്‍ നിന്നെ നനയുകയാണ്.” ഈ വരി കൊണ്ട് എന്താണുദ്ദേശ്ശിക്കുന്നത്?
:)
കവിത നന്നായി.
ഉന്മാദത്തിന്റെ ഉള്‍വിളിയില്‍ ഈ കറുത്ത മഴയില്‍
ഞാന്‍ നിന്നെ നനയുകയാണ്.
കറുത്ത മഴയില്‍ നിന്നെ നനഞ്ഞാലെന്താ കുഴപ്പം. കറുത്തമഴയ്ക്ക് മറ്റൊരര്‍ഥമുണ്ടെങ്കില്‍ നനയലിനും അര്‍ഥവ്യത്യാസമുണ്ടാകില്ലേ.
സെന്റര്‍ അലൈന്മെന്റിന്റെ ഭംഗിക്കുവേണ്ടി വരികളെ മുറിച്ചെഴുതിയത് ശരിയായില്ല.
ഇതല്‍പ്പം ഉത്തരോത്തരാധുനികനാണ്.
വരികള്‍ക്കിടയില്‍ വായിക്കൂ.
ഉന്മാദത്തിന്റെ ഉള്‍വിളിയിലാണേ...
വ്യാകരണത്തിനും പ്രയോഗത്തിനും ഘടനയ്ക്കുമൊന്നും
സ്ഥാനമില്ല തന്നെ.
നന്ദി, കുറുമാന്‍.
കൂടുതല്‍ സ്മരണകളുണ്ടാകട്ടെ.
നന്ദി, ശ്രീ.
നന്ദി, കിനാവ്.
കൂടുതല്‍ കിനാവുകള്‍ കാണുക.
ഹാ വാന്ഗോഗ് !
Post a Comment